نمونه‌سازی (Prototyping)
ساخت محصول آزمايشي کم‌هزينه برای ارزيابي قبل از تولید نهایی.
در نتيجه کار کردن با محصول، طراحان به نيازهاي واقعی و کیفیت راه‌حل پیشنهادی بيش‌تر پي مي‌برند تا بتوانند با تکميل و اصلاح نمونه به طراحی و ساخت محصول نهایی بپردازند.
ویژگی محصول نمونه در جريان طراحی و آزمايش نمونه، بارها مي‌توان آن را تغییر داد و گام‌ها را تکرار کرد. محصول نمونه، همهي ويژگي‌هاي محصول نهایی را ندارد و طرحي کلي از کار يا بخشي از کار است. اين الگو کم‌تر از الگوي چرخه‌‌ي زندگي محصول، رسمي و خشک است. در اين روش به‌جاي شرح دقيق و ريزه‌کاري‌هاي محصول و گرفتن تأیید نهایی از مشتریان، يک نمونه‌ي کاري کم‌هزينه و باشتاب آماده مي‌شود و نيازها، به‌گونه‌اي پويا در ضمن شکل‌گيري محصول آشکار شده و به طرح وارد مي‌شوند. بدین ترتیب تجزيه و تحليل، طراحي و اجراي محصول هم‌زمان صورت مي‌گيرد.
چهار گام برای ساختن الگوی نمونه
الگوي نمونه‌سازی داراي چهار گام است: • شناسايي نيازهاي اصلي کاربران: کارشناس سيستم اطلاعاتي تا آن اندازه با کاربران گفت وگو و کار مي‌کند که به نيازهاي آن‌ها آگاه شود. ساخت نمونه‌ي اوليه: کارشناس با به‌کارگيري ابزار و نرم‌افزارهاي رايانه‌اي نمونه کاري کوچکي مي‌سازد. اين نمونه شايد تنها عمده‌ترين وظيفه‌هاي مورد انتظار را انجام دهد، ولي مي‌تواند گسترده تر نيز گردد. • کاربرد نمونه: کاربران به کار با نمونه تشويق شده و از آن‌ها خواسته مي‌شود تا پيشنهادهاي به سازي محصول نمونه را بدهند. • بازبيني و تکميل طرح: کارشناس، همهي نيازهاي کاربران را يادداشت نموده و بر پايه‌ي آن‌ها نمونه را به‌سازي و کامل تر مي‌کند. پس از اين دوباره به گام سوم برگشته و طرح تازه را براي آزمايش به کاربران عرضه مي‌کند. گام‌هاي 3 و 4 آن‌قدر تکرار مي‌شوند تا طرحي همه‌پسند به وجود آيد. وقتي به تکرار گام‌های آخر نيازی احساس نشود، طرح به‌عنوان «حداقل محصول قابل ارائه (Minimum Viable Product) پذيرفته و ويژگي‌های آن نوشته مي‌شود.